تبعیض جنسیتی خطری خاموش برای تهدید جان مادران و نوزادان و فروپاشی کرامت مادران و دختران

اردیبهشت سال ۸۰ حوالی ساعت ۷ بعد از ظهر در مطبم بودم که زائویی G9P8  با BMI  بالا و فشارخون (۱۶۰-۱۵۰) ، دیلاتاسیون ۶-۵ سانت با دفع مکونیوم به من مراجعه کرد.

بعد از گرفتن شرح حال کامل و معاینه با توصیه اکید، ایشان را به زایشگاه ارجاع دادم؛ اما او تحت هیچ شرایطی نمی خواست به زایشگاه برود و اصرار داشت در مطب زایمان کند. 

من همیشه ست کامل زایمان  را به منظور آمادگی برای  زایمان های اورژانسی در اختیار  داشتم اما انجام این زایمان به هیچوجه عاقلانه نبود و مکررا درخواست زائو را رد میکردم .

علیرغم ان همه توصیه های علمی ،قانونی و اخلاقی بیمار گفت : من در مطب می نشینم و اجازه رفتن به شما نمیدهم و در ورودی در بر روی زمین  نشست، من به ایشان گفتم بدون دریافت یک ریال حق الزحمه با شما به زایشگاه  می ایم و تا تعیین تکلیف شما در زایشگاه میمانم ،فقط جان خودت و بچه ات را به خطر نینداز

 زائو  گفت : من تازه بیمارستان بودم و قرار شد مرا سزارین کنند من هم فرار کردم چون جنین دختر است و نمی خواهم سزارین بشوم… 

من تازه متوجه شدم که امتناع بیمار به چه علت است. 

او هشت فرزند دختر داشت و بخاطر اینکه از طرف همسرش تهدید شده بود که اگر فرزند پسر بدنیا نیاورد یا باید طلاق را قبول کند یا همسر دوم رابا وجود مشاوره ها و هشدار خطرهای متعدد ، زائو رفتن به بیمارستان را  قبول نمیکرد

همه این اتفاقات در حالی بود که  زائو  داشت از نظر معاینات پیشرفت میکرد و مرتبا او را چک می کردم اما هرلحظه نگرانی من بیشتر و بیشتر میشد.

 بالاخره زائو در حالیکه از درد به خود می پیچید. با گریه گفت : پس من به منزل میروم یا زایمان میکنم یا میمرم! 

واقعا بین دو راهی بسیار سختی قرار گرفته بودم و فکر کردم اگر زایمانش را انجام دهم و بیمار در مطب تشنج کند یا نوزاد به احیا نیاز پیدا کند؛ دست تنها چکار کنم!؟؟ 

از طرفی اگر بیمار به منزل برود و همین اتفاقات در آن‌جا بیفتد بیمار و نوزاد جان سالم به در نخواهند برد… 

بالاخره با تمام دغدغه ها و فشارهای بیمار و خانواده اش با توکل به خدا زائو را قبول کردم و در ساعت حوالی ۱۱ شب زایمان کرد و خوشبختانه نوزاد  با احیا مختصر برگشت و مدت کوتاهی  اکسیژن دادم خدا راشکر حال عمومی مادر و نوزاد خوب بود و همه خوشحال وخندان بودند،

من هم خیلی خوشحال بودم و با اینکه در حرفه ام شجاعت و توانی بالا داشتم اما استرس این زائو و دست تنها بودنم بخاطر خطرات بالقوه این زائو  مثل کوه بر تنم سنگینی میکرد .

پس از زایمان برای ادامه مراقبت های بعدی زائو و ارجاع ایشان  با همکاران زایشگاه هماهنگی انجام شد، اما مجددا با مخالفت انهاروبرو شدم،انها  با خوشحالی میگفتند حال هر دو خوب است و نیازی به بستری شدن  نیست. و بازهم  برای چندمین بار  با توضیح عوارض مادری و نوزادی  انها را متقاعد کردم و بالاخره حضورا به زایشگاه تحویلشان دادم . امروز  که این خاطره را به رشته  تحریر در می‌آورم؛ دخترک تجربه پرماجرای من، یک فرزند دارد. 

پیام این کیس پرخطر : 

داشتن فرزند دختر به تعداد زیاد برای مادران بسیار استرس زاست که ناشی از فرهنگ غلط بعضی از اقوام است که می تواند  ضمن فروپاشی کرامت مادران و دختران تهدیدی برای جان مادران و نوزادانشان باشد و به علت وجود موارد متعدد، باید در جهت فرهنگ سازی آن قدم برداریم. 

-اعتماد به ماما نکته ای حیاتی  برای مادران است و در تجربه من، اعتماد مادر به ماما، از شدت عوارض مادری و نوزادی می کاهد و این امر مهر تاییدی بر نقش مهم ماما در روند زایمان است. 

اشرف صیدالی  (کارشناس ارشد اموزش مامایی)